بررسی صلاحیت بالینی دانشجویان پرستاری بر اساس خود ارزیابی

  مقدمه: کسب صلاحیت بالینی توسط دانشجویان، هدف نهایی و معیار اثربخشی آموزش پرستاری ذکر شده و شامل توانمندی به کار گیری دانش و اطلاعات، ارتباط و مهارت‌های بین فردی، حل مشکل و مهارت‌های فنی آنان می‌باشد. هدف: هدف از این مطالعه، بررسی صلاحیت بالینی دانشجویان پرستاری است. مواد و روش‌ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی- تحلیلی از نوع مقطعی است که در سال 1390 انجام شده است. نمونه‌گیری به شیوه تمام شماری بر روی 90 نفر از دانشجویان ترم پنجم تا هشتم دانشگاه علوم پزشکی سبزوار انجام گرفته است. ابزار جمع‌آوری داده‌ها پرسشنامه محقق ساخته صلاحیت بالینی بود که سؤالات آن در سه حیطه شناختی، عاطفی و روانی حرکتی تنظیم گردید. روایی این پرسشنامه از طریق روایی محتوی و پایایی این ابزار با محاسبه ضریب آلفای کرونباخ، 94/0 تعیین گردید. روش تکمیل پرسشنامه خود ارزیابی بود. داده‌ها با نرم افزار SPSS نسخه 16 تحلیل شدند. یافته‌ها: میانگین نمرات در دو حیطه عاطفی و روانی حرکتی به ترتیب 32/3 و 32/3 بوده و دانشجویان میزان صلاحیت بالینی خود را در این دو حیطه، کمی بالاتر از متوسط ارزیابی نموده‌اند (001/0‌>‌P). در حیطه شناختی نیز تفاوت میانگین این حیطه (05/3) با مقدار جامعه معنادار نیست؛ به عبارتی پاسخ‌دهندگان میزان صلاحیت خود را در این حیطه در سطح متوسط ارزیابی کرده‌اند. به طورکلی می‌توان نتیجه گرفت، دانشجویان صلاحیت‌های خود را به طور معناداری بیش از متوسط (3) ارزیابی نموده‌اند (001/0‌>‌P). نتیجه‌گیری: دانشجویان صلاحیت بالینی خود را کمی بالاتر از متوسط ارزیابی نموده‌اند. دستیابی به نتیجه مطلوب حداکثری، به ثمر بخش بودن آموزش و مصرف بهینه امکانات و منابع اشاره دارد. بنابراین باید به دنبال راه‌هایی بود تا میزان کسب صلاحیت بالینی در دانشجویان در طول و پس از دوره آموزش پرستاری به بالاترین میزان ممکن برسد.